Güz
Ayrılık kapıya dayanmıştı
Güz dönemindeydi mevsimler
Birer birer solup ölmüştü
En renkli bahçedeki çiçekler
Daralmıştı odalar ruhuma
Sen giderken.
Son seferinde batmıştı gemiler
Deniz, yutmuştu yelkenlerini
Hissedilir olmuştu gündüz özlemi
Gözlere simsiyah perdeler çekilirken
Hoyrat bir yalnızlık tutmuştu beni
Ölene dek peşimden süregelen
Cehennem miydi bu yaşam
Yoksa başlı başına bir imtiyaz mı
Kurşun rengindeydi umut
Bedeni değil ruhu delip geçen
ÇAĞRI KILDI